dinsdag 22 mei 2018

Mijn dochters

    Hun blondheid is een aaibaarheid:
gegeven als zonlicht en steeds nieuwe dagen:
zo kwetsbaar als de ochtend
en zo sterk als 't middaguur.
Ik proef hun geur
en voel het zachte waaien van hun haren:

 Hun jonge benen 
snellen mij vooruit
op
Labels:

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)
  • Twaalf zwanen
     Mijn lieve vader had mij naar de bushalte gebracht - wij stonden daar te wachten zij aan zij - De rijksweg dreunde onder de namiddagspits e...
  • Het licht
    Rustig wandelend door het oude bos overkwam mij iets vreemds: Een licht kwam dwalend los vanachter bomen. Als in een droomdimensie zonder br...