Voor het eerst Oostenrijk

Een treincoupé, een slaapwagon.
Wij, kinderen nog, zien 't silhouet der bergen
al in de eerste ochtendzon.
een sneeuwpartij: Hoog en dichtbij
schuift langs ons raam een alpenwei.

Wij zwaaien vreemde dorpen toe:
Een bergbeek stroomt met veel geweld
onder een brug: Wij zien ontsteld, hoe
snel het oude ijs tot helder water smelt, 
dat over gladde keien van nabije oevers snelt.

De achterzij van menig dorp draait langs ons raam:
Voort gaan wij, voort.
Een waterval, een dennenbos, wat wandelaars tezaam,
niemand en niets behoort ons toe
zolang wij verder gaan:

Niets in dit wisselend landschap wordt
door onze snelle reis verstoord:

Tot de trein stopt bij 't einde van het spoort.
Dan smoort een vreemde stilte ieder woord.

Grietje Koeman